Skattalækkanir gagnast öllum!

Allt sem við kaupum er skattlagt. Virðisaukaskattur, tollar og vörugjöld hækka vöruverð. Skattheimtan minnkar það sem fólk getur veitt sér. Það dregur kraft úr fyrirtækjum sem þar með eiga erfiðara með að borga sæmileg laun.

Skattalækkun lækkar vöruverð og lækkun vöruverðs skilar sér meira að segja í lækkun verðtryggðra lána.

Og lækkun tekjuskatts er einnig vítamínsprauta fyrir alla þá sem eru að reyna að vinna sig út úr skuldum. Og fólk sem fær að halda meiru eftir af launum sínum, getur þá leyft sér meira. Keypt stígvél á barnið, pantað pizzu, farið í klippingu eða hvað sem fólk hefur þurft að spara við sig. Og þegar fólk fer að geta leyft sér eitthvað þá byrja fyrirtækin að blómstra og þá fara launin að hækka.

Þess vegna hjálpa skattalækkanir öllum.

En til þess að fá skattalækkanir þá verðum við að kjósa Sjálfstæðisflokkinn í dag.

Vinstristjórnin hefur hækkað skatta meira en hundrað sinnum á fjórum árum. Við verðum að kjósa hana í burtu.

Steingrímur J. er enn í formannssætinu

Fyrir tveimur mánuðum tilkynnti Steingrímur J. Sigfússon óvænt að hann yrði ekki í kjöri til formanns VG á landsfundi sem halda skyldi innan fárra daga. Katrín Jakobsdóttir varaformaður var í hans stað kosin með lófataki. Álitsgjafar tóku strax að ræða breytinguna og endurnýjunina sem með þessu hefði orðið á íslenskum stjórnmálum. Þeir voru þó til sem skildu að hér var ekki endilega allt sem sýndist. Hinn nýi formaður hafði allan sinn stjórnmálaferil greitt atkvæði eins og sá gamli. Ekki var vitað um neinn ágreining þeirra þann áratug sem þau höfðu verið formaður og varaformaður. Og við bættist að íslenskir vinstrimenn höfðu áður leikið þann leik að gera ungan geðfelldan mann að formanni, til dæmis hinn þrítuga Ragnar Arnalds árið 1968, þótt Lúðvík Jósepsson og Magnús Kjartansson hefðu þá verið helstu ráðamenn flokksins.

Fyrirsjáanleg viðbrögð

Hinar talandi stéttir brugðust við slíkum ábendingum eins og allir vissu að þær myndu gera. Þær froðufelldu yfir „kvenfyrirlitningunni“, þó ekki hafi fylgt  sögunni hvort það hefði þá jafnframt verið karlfyrirlitning að minna á formennsku hins unga Ragnars árið 1968. Efnisleg andmæli við athugasemdunum voru hins vegar haldlítil, enda hefði þá varla þurft að grípa til þess áróðursbragðs að saka neinn um „kvenfyrirlitningu“, en slík upphrópun er fyrst og fremst notuð þegar önnur haldbærari rök eru ekki tiltæk.

„Í fjarveru hennar gegnir...“

Þegar ráðherra fer úr landi þarf annar ráðherra að „gegna“ embætti hans hér innanlands á meðan. Kemur það jafnan í hlut samflokksmanns ráðherrans. Á því hefur verið gerð sú undantekning að flokksformenn hafa leyst hvor annan af. Á dögunum fór Jóhanna Sigurðardóttir í opinbera heimsókn til Kína. Var þá um leið birt auglýsing í Lögbirtingablaðinu. Þar sagði orðrétt: „Jóhanna Sigurðardóttir forsætisráðherra er á förum til útlanda. Í fjarveru hennar gegnir Steingrímur J. Sigfússon atvinnuvega- og nýsköpunarráðherra störfum forsætisráðherra.“ Með öðrum orðum, fyrrverandi en ekki núverandi formaður VG leysir forsætisráðherrann af.

Og hver situr í formannssætinu?

Og fleira er óbreytt. Á ríkisstjórnarfundum situr forsætisráðherra við borðsendann en honum á hægri hönd formaður hins stjórnarflokksins. Þar sat því fyrstu fjögur ár ríkisstjórnarinnar Steingrímur J. Sigfússon. En núna, eftir að vinstrigrænir hafa fengið nýjan formann, sem er sko „ekkert gluggaskraut“ heldur „raunverulegur formaður“, eins og sárhneykslaðir álitsgjafar fullyrtu á dögunum, hver situr þá í formannssætinu á ríkisstjórnarfundum? Jú, viti menn, Steingrímur J. Sigfússon eins og áður.

Það „tók því“ ekki

Morgunblaðið, sem eitt fjölmiðla tók eftir þessu, spurði Katrínu Jakobsdóttur hverju þetta sætti. Hún sagði að ekki hefði þótt „taka því fyrir tvo mánuði“ að hún yrði staðgengill forsætisráðherra eða settist í formannssæti á ríkisstjórnarfundum. Nú er henni auðvitað vorkunn að finna á þessu frambærilegar skýringar. En má maður spyrja, „taka því“ hvað? Það að vera „staðgengill forsætisráðherra“ er ekki daglegt starf, staðgengillinn hefur ekki sérstaka skrifstofu eða starfsfólk. Hann er aðeins formlegur staðgengill þegar forsætisráðherra fer af landi brott, sem í tilfelli Jóhönnu Sigurðardóttur er fátítt. Það er auglýst í Lögbirtingablaðinu hver fari formlega séð með forsætisráðuneytið í tiltekna fáa daga, og meira þarf ekki að gera. Þetta er fyrst og fremst táknrænt. Sama á við um hvar menn sitja á ríkisstjórnarfundum. Það er ekki mikið mál að skipta um stól. Það er ekki margra mánaða framkvæmd að setjast við borð. Það „tekur því“ alveg að setjast á réttan stað, þó menn ætli ekki að sitja þar nema í tvo mánuði.

Hver er raunveruleg skýring?

Er ekki augljóst hver raunveruleg skýring er? Er hún ekki sú, að innan stjórnarliðsins dettur engum í hug að Steingrímur sé í raun hættur sem leiðtogi VG? Og að þess vegna hafi hann verið auglýstur sem staðgengill forsætisráðherra en ekki menntamálaráðherrann sem fréttamenn kynna þó alltaf sem nýjan formann? Og af sömu ástæðu hafi engum dottið í hug að þau ættu að skipta um sæti á ríkisstjórnarfundum? Fjölmiðlar fá ekki að fylgjast með ríkisstjórnarfundum. Þar þarf ekki að setja neitt á svið. Þar getur Steingrímur setið í formannssæti VG eins og ekkert hafi í skorist og engum viðstöddum finnst neitt óeðlilegt við það.

Fjölmiðlar þegja

Enginn fjölmiðill nema Morgunblaðið virðist skilja hvað þetta allt saman merkir. En hvernig ætli þeir hefðu brugðist við ef annar flokkur stæði svona að málum? Ætli því yrði þá tekið af léttúð að unga konan í formannssætinu gegndi ekki störfum forsætisráðherra heldur væri karlinum, sem áður var formaður, falið það áfram? Ætli þá þætti líka sjálfsagt að unga konan sæti ekki í formannssæti á ríkisstjórnarfundum heldur sæti þar forveri hennar eins og áður? Nei, ætli þetta væri ekki fyrsta frétt Ríkisútvarpsins? Hversu margir kynjafræðingar hefðu verið fengnir til að ræða málið í Víðsjá? „Treystið þið ekki konum?“

Já, menn hefðu átt að hneykslast meira fyrir tveimur mánuðum!

      -greinin birtist í Morgunblaðinu 22.apríl 2013 

Villandi fréttaflutningur af ,,málþófi"

Forsvarsmenn ríkisstjórnarinnar, álitsgjafar á þeirra bandi og ríkisfréttamenn leggjast nú á eitt við að reyna að þrýsta stjórnarandstöðunni til uppgjafar á alþingi. Öll verstu og minnst undirbúnu mál ríkisstjórnarinnar eiga víst að renna baráttulaust í gegn. Í þessu skyni eru nú sagðar látlausar fréttir af því að stjórnarandstaðan stundi ,,málþóf" á alþingi. Hamrað er á því í fréttatímum að nú hafi þingmenn stjórnarandstöðunnar haldið svo og svo margar ræður og umræðan staðið í svo og svo marga klukkutíma. Í fréttatíma Ríkisútvarpsins eru nöfn stjórnarandstöðuþingmanna, sem tekið hafa til máls, sérstaklega lesin upp.

Það sem ,,gleymist" í hinum sífellda fréttaflutningi er það, að um leið og umræða tók að lengjast brá stjórnarmeirihlutinn á það ráð að halda kvöld- og næturfundi, jafnvel framundir sjö á morgnana. Það stóð aldrei til að halda neina næturfundi. Hinar mörgu ræður, sem fréttamönnum og formlegum stjórnarsinnum svíða svo mjög, eru haldnar á nóttunni yfir tómum sal. Það átti aldrei nein umræða að fara fram þá. Næturfundirnir, þar sem nokkrir stjórnarandstöðuþingmenn tala en enginn stjórnarliði hlustar, þeir tefja engin ,,brýn mál". Eða vita fréttamenn til þess að það hafi átt að ræða eitthvert áríðandi mál í fyrrinótt, en það hafi því miður ekki verið hægt, vegna hins skelfilega ,,málþófs". Átti kannski einmitt að slá skjaldborg um heimilin klukkan hálffjögur, aðfaranótt síðasta miðvikudags, en mistókst vegna ,,málþófsins"?

Ef menn vilja í raun segja fréttir af því hvað umræða um eitt mál hafi tekið langan tíma frá öðrum, þá eiga þeir að horfa til þess hversu mikið af áætluðum fundatíma hefur farið í málið, ekki hversu lengi hefur verið talað á aukafundum sem ella hefðu aldrei verið haldnir. En af einhverjum ástæðum gera fréttamenn það ekki.

-Greining birtist í Morgunblaðinu 6.desember 2012

Hvað skal gera í dellukosningu?

Það fólk sem náði valdastólum í landinu í kjölfar bankaþrots, óeirða og skyndiþingkosninga, hefur alla sína valdatíð haft allt á hornum sér gagnvart öllu sem kallast getur kjölfesta í samfélaginu. Þau hafa lagt til harðrar atlögu gegn grunnstoðum atvinnulífsins, þau grafa undan kirkju og kristindómi eins og þau geta – og feta þannig í fótspor félaga sinna í borgarstjórn Reykjavíkur sem bönnuðu það að börnum væri gefið Nýjatestamentið – en verst af öllu virðist þeim hins vegar vera við stjórnarskrá lýðveldisins, þessa sem 95% landsmanna samþykktu í þjóðaratkvæðagreiðslu árið 1944 og síðan hefur tekist að halda í eðlilegum takti við tímann án þess að um það hafi nofkkru sinni orðið grundvallarágreiningur.

Almenn samstaða skiptir þau engu

Núverandi stjórnvöldum þykir samstaða um stjórnarskrána einskis virði. Það er eins og þau hugsi sem svo, að fyrst þeim hafi nú loksins skolað inn í stjórnarráðið þá hafi þau þar með fengið allsherjarumboð til að laga gervallt þjóðfélagið að öllum sínum meinlokum, og þurfi þar hvergi að taka tillit til neins annars. Og þar sem stjórnarskráin er grunnstoð samfélagsins þá geta þau auðvitað alls ekki séð hana í friði. Og í þá atlögu ráðamanna hefur nú verið eytt dýrmætum tíma og milljarði króna úr ríkissjóði – á sama tíma og skorið er niður á sjúkrahúsunum og ekki síst á landsbyggðinni, svo dæmi sé tekið um forgangsröð ráðherranna.

Samfelldur skrípaleikur

Það er svo í ætt við annað, að atlagan að stjórnarskránni hefur öll orðið að skrípaleik hjá stjórnvöldum. Þau sögðu mjög mikilvægt að fá stjórnlagaþing til að semja nýja stjórnarskrá, efndu til kosningar til þess þings en þá sýndu landsmenn skoðun sína skýrt í verki þegar 65% þeirra hunsuðu kosninguna. Og þó slík útreið hefði nægt til að koma vitinu fyrir öll venjuleg stjórnvöld, þá bættist nú við að kosningin var með svo hrópandi göllum að Hæstiréttur gat ekki annað en ógilt hana. En núverandi stjórnvöld hlusta hvorki á kjósendur né dómstóla og hafa ekki skilning á neinu nema eigin meinlokum. Og þess vegna er ríkissjóður nú milljarði króna fátækari en hefur í staðinn fengið einhverjar vitlausustu tillögur að stjórnarskrárbreytingum sem lengi hafa sést.

Enn ein skrípakosningin

Og nú skal enn efnt til kosningar, og að þessu sinni um hinar fráleitu tillögur „stjórnlagaráðs“ að nýjum grundvallarlögum Íslendinga. Að vísu á kosningin ekki að hafa neina bindandi þýðingu og augljóst er að ekki var boðað til hennar með löglegum hætti, en stjórnvöld sem gefa ekkert fyrir Hæstarétt láta nú slíkt ekki vefjast fyrir sér. Og hvað eiga kjósendur þá að gera? Auðheyrt er á fólki að flestir andstæðingar hinna vanhugsuðu tillagna hyggjast sitja heima. Allt þetta brölt er í raun áhugamál fámenns en háværs hóps og meirihluti fólks deilir ekki sjónarmiðum hans. Menn vita, að þar sem núverandi stjórnarskrá var samþykkt með 95% atkvæða í þjóðaratkvæðagreiðslu, myndu sómakær stjórnvöld aldrei reyna að bylta henni, nema við slíkt væri yfirgnæfandi stuðningur í þjóðfélaginu, og þess vegna eru sterk rök fyrir því að sitja heima og láta meinlokumennina eina um sinn skrípaleik.

Gleymum ekki flugvallarkosningunni

Hér er þó að mörgu að hyggja. Eitt sinn efndu borgaryfirvöld til „kosningar“ meðal Reykvíkinga um framtíð flugvallarins í Vatnsmýri, því Reykvíkingar telja flugvallarmálið víst sitt einkamál. Fyrirfram var því lýst yfir hver þátttakan þyrfti að vera svo kosningin teldist bindandi. Það mark náðist engan veginn því yfirgnæfandi meirihluti borgarbúa sat heima. En af því að borgaryfirvöldum líkaði niðurstaða hinna fáu kjósenda, þá lýstu þau eftir á því yfir að niðurstaðan væri „siðferðilega bindandi“. Ekki er vafi á að núvernandi stjórnvöld í landinu munu fara eins að eftir kosninguna um stjórnarskrártillögurnar. Þau treysta því skiljanlega að ekki kjósi aðrir en þeir sem hafa þetta misskilningsmál á heilanum, og ætla sér að nýta slíka fámennisniðurstöðu sem vopn í baráttu sinni gegn stjórnskipan ríkisins.

Hvað er í tillögunum?

Sjálfsagt munu fáir hafa lagt á sig að lesa tillöguflóðið frá fulltrúunum í „stjórnlagaráði“. Ég ætla ekki heldur að leggja það á nokkurn mann að rekja það allt hér. En mig langar til gamans að vekja athygli á tillögu „stjórnlagaráðs“ að nýrri 113. grein en þar er lagt til að standi: „Þegar Alþingi hefur samþykkt frumvarp til breytingar á stjórnarskrá skal það borið undir atkvæði allra kosningabærra manna í landinu til samþykktar eða synjunar.“ Og svo heldur áfram „Hafi 5/6 hlutar þingmanna samþykkt frumvarpið getur Alþingi þó ákveðið að fella þjóðaratkvæðagreiðsluna niður og öðlast þá frumvarpið gildi engu að síður.“ Með öðrum orðum, ef 5/6 þingmanna koma sér saman um það, þá mega þeir breyta stjórnarskránni að eigin vild. Þeir gætu til dæmis lengt kjörtímabilið úr fjórum árum í fjörutíu, lagt niður forsetaembættið og falið sjálfum sér allt dómsvald í landinu, svo skemmtileg dæmi séu tekin. Á þessa lund er viskan í tillögum stjórnlagaráðs, sem nú skal efnt til þjóðaratkvæðagreiðslu um.

Og hvað með aukaspurningarnar?

Auk spurningarinnar um tillögur „stjórnlagaráðs“ í heild sinni, þá eiga menn einnig að svara einhvers konar skoðanakönnun um ýmis málefni sem stjórnarþingmenn og álitsgjafar hafa lengi haft á heilanum. En það sýnir svo raunverulegan áhuga stjórnvalda á vilja landsmanna að þess var gætt að spyrja ekki hvort menn vilji að í stjórnarskrá verði leyft að framselja fullveldi Íslands til annarra ríkja eða ríkjasambanda. Þar vilja stjórnvöld alls ekki að vilji Íslendinga komi fram. Þegar menn horfa á þetta allt saman, aðdragandann, vinnubrögðin og svo það um hvað er spurt og um hvað ekki, þá er ekki furða að mörgum þyki réttast að láta sig hafa það að mæta á kjörstað og senda stjórnvöldum verðskuldaða viðurkenningu með því að segja nei við öllu saman, nema já við þjóðkirkjunni.

Greinin birtist í Skessuhorni 10.október 2012

Áfram heldur ofstækið

Fátt einkennir núverandi ráðamenn landsins meira en ofstækið sem þeir missa reglulega í dagsljósið. Allt frá fyrsta degi, þegar þeir náðu óvænt völdum í kjölfar skipulagðra óeirða, hefur heiftin verið þeirra helsta eldsneyti. Í upphafi valdatíðarinnar komst þannig ekkert annað að hjá núverandi stjórnarflokkum en að flæma gamlan pólitískan andstæðing úr starfi, af fádæma persónulegri heift. Var þar sleginn tónn sem síðan hefur verið unnið eftir. Nýjasta dæmið er sefasýkin sem upp er komin á vinstribænum yfir ráðningu nýs forstjóra bankasýslu ríkisins. Vinstrimenn froðufella hreinlega yfir ráðningunni, en þó hefur ekki annað komið fram en hún sé nákvæmlega eftir lögum og reglum.

Og hverjar eru reglurnar?

Bankasýslan var stofnuð með sérstökum lögum árið 2009. Það var nú sjálfur Steingrímur J. Sigfússon sem flutti frumvarpið til þeirra laga, svo varla verður það betur gert. Bankasýslunni er ætlað að fara með eignarhlut ríkisins í fjármálafyrirtækjum og samkvæmt lögunum þá skal sérstök þriggja manna stjórn fara með yfirstjórn stofnunarinnar og er tekið fram í lögunum að hún skuli ráða forstjóra bankasýslunnar. Við umræður á alþingi sagði Steingrímur J. Sigfússon að með þessu væru menn „akkúrat að færa málin af hinu pólitíska borði, út úr ráðuneytinu og búa til armslengd á milli stjórnmálanna, framkvæmdarvaldsins og löggjafans þess vegna, og þeirrar framkvæmdar sem þarna á að fara fram“. Í greinargerð með lögunum segir svo, að sú skipan, að stjórnin en ekki stjórnmálamennirnir ráði forstjórann, sé meðal annars gerð „til þess að tryggja sjálfstæði stofnunarinnar gagnvart ráðuneytinu og til að undirstrika faglegt hlutverk hennar sem umsýsluaðila eignarhluta ríkissjóðs í fjármálafyrirtækjum.” Þegar lögin höfðu verið samþykkt skipaði svo Steingrímur J. Sigfússon sjálfur alla stjórnarmennina, svo varla verður það betur gert.

Ráðningin er lögum samkvæmt

Nú hefur stjórn bankasýslunnar gert það sem lög bjóða. Hún hefur ráðið forstjóra. Hún mun hafa lagt ýmis próf fyrir umsækjendur og leitað ráðgjafa sérfræðinga og að því loknu var það niðurstaða stjórnarinnar að Páll Magnússon bæjarritari í Kópavogi væri hæfasti umsækjandinn. Engar forsendur hef ég til að dæma umsækjendur, en svar stjórnar bankasýslunnar við kröfu fjármálaráðherra um rökstuðning vegna ráðningarinnar  er að því er virðist býsna vel ígrundað og rökstutt. Hitt blasir við, og er meginatriði málsins, að sá aðili, sem lögum samkvæmt á að taka endanlega ákvörðun, tók endanlega ákvörðun, byggða á því sem sá aðili taldi réttast. Og það er einmitt hin rétta leið.

Vinstrimenn froðufella

Þegar stjórn bankasýslunnar sinnti lagaskyldu sinni þá hefur hún líklega gleymt því að við völd eru ofstækisfullir vinstrimenn. Og þeir geta aldrei metið pólitíska andstæðinga öðruvísi en sem pólitíska andstæðinga. Þess vegna vilja þeir núna hnekkja ráðningunni. Páll er ekki þeirra maður. Og það sem verra er, hann var aðstoðarmaður ráðherra sem var ekki heldur þeirra maður. Þess vegna skiptir núna engu hversu ráðningin hafi verið „fagleg“, eða að „óháð nefnd“  hafi metið umsækjendur en ekki ráðherra. Stóryrðin og geðshræringin nú segja allt sem segja þarf um raunverulegt viðhorf vinstrimanna til opinberra embættisveitinga. Þar stjórnast þeir einfaldlega af pólitísku ofstæki, í hvaða búning sem það er klætt hverju sinni.

     -greinin birtist í Morgunblaðinu fyrir helgi.

Alþingismenn sinna aðhaldi

Guðmundur syngur fyrir börnin

Það var merkilegt, þegar Guðmundur Steingrímsson gekk síðast úr Framsóknarflokknum, þá þótti ríkisstjórnarútvarpinu og vefmiðlum Samfylkingarinnar það mikil tíðindi, áfall fyrir Framsóknarflokkinn og sýna það hversu formaður hans væri „einangraður“.

Nú vissu menn auðvitað að Guðmundur hafði verið varaþingmaður Samfylkingarinnar og aðstoðarmaður Dags B. Eggertssonar áður en hann skaust óvænt í framboð fyrir framsóknarflokkinn, í kjördæmi föður síns og afa, og fékk þar þingsæti hratt og örugglega. En það er eins og menn hafi þrátt fyrir þetta ekki áttað sig á hversu mikill Samfylkingarmaður og lítill framsóknarmaður Guðmundur hefur alltaf verið. Það voru engin tíðindi þegar hann gekk úr Framsóknarflokknum, tíðindin voru ósvífnin sem hann sýndi þegar hann gekk í hann og lét eins og sér væri alvara. Þegar hann bauðst til þess að verða þingmaður framsóknarbænda í norðvesturkjördæmi en vildi fyrst og fremst koma Íslandi í Evrópusambandið og Degi B. Eggertssyni í stjórnarráðið.

Ekki löngu áður en Guðmundur gekk í Framsóknarflokkinn, og þáði þar þingsæti, söng hann eigin texta við þekkt dægurlag. Það segir töluverða sögu um barnaskap íslenskra fjölmiðlamanna, að þeir haldi að það hafi verið áfall fyrir forystu Framsóknarflokksins að losna við slíkan söngvara úr þingflokknum.

http://www.youtube.com/watch?v=qrtb7Ewuzdk 

Skoða stofnun nýs stjórnmálaflokks

Vinstrigrænir gera loftárásir

Á hverjum degi undanfarnar vikur berast fréttir af loftárásum sem gerðar eru á Líbíu, í nafni Atlantshafsbandalagsins, Nató. Fljótlega eftir að öryggisráð Sameinuðu þjóðanna samþykkti að lýsa yfir loftbanni í landinu var tekið að ræða það á alþjóðavettvangi hvort Nató gæti tekið að sér að framfylgja því banni með valdi. Þetta kom ítrekað fram í fréttum, meðal annars hér á landi. Eftir nokkrar umræður var það samþykkt innan Nató. Eins og flestum er kunnugt er Ísland aðili að Nató. Eins og sömu flestum er kunnugt, hefur hvert einasta aðildarríki Nató neitunarvald innan sambandsins. Ísland hefði því getað hindrað allar hernaðaraðgerðir í nafni bandalagsins, en íslensk stjórnvöld kusu að gera það ekki. Íslenskir ráðamenn höfðu nægan tíma til að móta afstöðu landsins til þessa máls.

Ólíkt Íraksstríðinu

Fyrir tæpum áratug réðust Bandaríkin, Bretland, Danmörk, Ástralía, Ítalía og ýmis fleiri lönd inn í Írak og losuðu landið undan ógnarstjórn Saddams Husseins. Sú innrás var ekki gerð í nafni Íslands og ekki í nafni nokkurs bandalags sem landið á aðild að. Íslensk stjórnvöld höfðu hins vegar á sínum tíma látið í ljós þá skoðun, að ef Saddam Hussein færi ekki að samþykktum Sameinuðu þjóðanna þá kynni að koma að því að hann yrði knúinn til þess með valdi. Sú skoðun gerði landið auðvitað ekki að aðila að innrásinni, þótt áróðursmenn hér á landi hafi auðvitað látið eins og Ísland væri ein fremsta innrásarþjóðin. Öðru máli gegnir í Líbíu, en Ísland á beina aðild að því bandalagi sem gerir nú á hverri nóttu loftárásir á landið, og hefur Ísland meira að segja neitunarvald innan bandalagsins.

Hvað með vinstrigræna?

Alþingi hefur enga samþykkt gert vegna loftárásanna á Líbíu. Utanríkismálanefnd þingsins mun ekki einu sinni hafa fjallað um málið áður en íslensk stjórnvöld afréðu að beita sér ekki gegn loftárásunum innan Nató. Vinstrigrænir eiga aðild að ríkisstjórninni en samt láta þeir eins og þeir beri enga ábyrgð á þeirri ákvörðun Íslands að beita sér ekki gegn loftárásunum á Líbíu. Forystumenn vinstrigrænna gefa þá skýringu að utanríkisráðherra fari með málefni Íslands og annarra ríkja. Það er stjórnskipulega rétt, svo langt sem það nær. En hvernig töluðu vinstrigrænir um Íraksstríðið, árum saman? Afstaða Íslands til Íraksstríðsins var mun veigaminni en afstaðan til loftárásanna nú, enda varð Ísland aldrei aðili að innrásinni. Engu að síður hafa vinstrigrænir í bráðum áratug talað um að „tveir menn“ hafi tekið allar ákvarðanir varðandi viðhorf Íslands til Íraksstríðsins. Í því tilfelli virðist vinstrigrænum ekki þykja neinu skipta að utanríkisráðherra fer einn með utanríkismál í ríkisstjórn Íslands.

Hvort velja vinstrigrænir nú?

Vinstrigrænir geta ekki bæði sleppt og haldið. Þeir verða nú að gera annað hvort: viðurkenna að þeir bera í raun ábyrgð á þeirri ákvörðun Íslands að mótmæla hvorki né hindra að Atlantshafsbandalagið, sem Ísland á aðild að, geri loftárásir á fullvalda ríki, eða þá að draga til baka margra ára samfelldar æsingaræður sínar um að tveir menn, utanríkisráðherra og forsætisráðherra, hafi ákveðið afstöðu Íslands til málefna Íraks.

Kokhreystin lifir þó

En kannski þarf ekki að velta svarinu fyrir sér. Hvað er yfirleitt að marka vinstrigræna? Í fjölmiðlamálinu snerust þeir á sveif með hagsmunum auðhrings gegn hagsmunum almennings. Í stjórnarandstöðu eftir bankagjaldþrot töluðu þeir gegn Alþjóðagjaldeyrissjóðnum en eru nú hans helstu vinnumenn. Fyrir þingkosningar 2009 sögðust þeir vera allra manna harðastir í andstöðunni við Evrópusambandið. Tveimur mánuðum eftir kosningar voru þeir búnir að sækja um aðild. Til að greiða þeirri umsókn leið, börðu þeir Icesave þrívegis í gegnum alþingi. Í stjórnarandstöðu þóttust þeir heilagir í auðindamálum. Í ríkisstjórn horfðu þeir aðgerðalausir upp á Magma færa út kvíarnar. Í stjórnarandstöðu töluðu þeir sig hása um Íraksstríðið, þar sem Ísland var þó aldrei neinn aðili. Er þá ekki viðeigandi að þeir sitji nú í ríkisstjórn sem lætur sér í léttu rúmi liggja þótt bandalag, sem Ísland á aðild að, geri nú samfelldar loftárásir á Líbíu? Er ekki staðreyndin einfaldlega sú, að undir núverandi forystu er trúverðugleiki vinstrigrænna farinn veg allrar veraldar, þótt kokhreystin sé að vísu ósködduð enn?

Greinin birtist áður í Morgunblaðinu.

Sprengjum varpað á Trípólí

Engin óvissa, málið alveg skýrt!

Hvernig getur verið óvissa um málið?  Það er augljóst að heimildin til greiðslu hlutabóta er runnin út og því engin óvissa um málið.

Lagaheimild ekki til staðar og því engar hlutabætur.  Enn eitt málið sem "gleymdist" á lokasprettinum hjá ríkisstjórninni.

Óvissa um hlutabætur í ágúst

Að tapa annarra manna peningum

Þetta dæmi úr malbikunargeiranum er því miður aðeins eitt af mörgum um þessar mundir. 

Það er gömul saga og ný, að menn hugsa betur um eigin peninga en annarra og freistnivandinn er jafnt til staðar hjá félögum í opinberri eigu og þeim sem eru í dag í eigu banka, með einum eða öðrum hætti.  Fyrir starfmann í fyrirtæki þar sem eignarhaldið er fjarlægt, verður alltaf mikilvægara að bjóða í verk til að fá þau, heldur en að bjóða í verk til að hafa framlegð af þeim.

Í dag er staðan þannig að ótal fyrirtæki ganga fram með óforsvaranlegum hætti, hvort sem um ræðir opinber útboð eða "verðkannanir" einkaaðila.  

Eina lausnin á þessu er að koma fyrirtækjum í hendur á eigendum sem tapa sínum eigin peningum með undirboðum og viðlíka háttarlagi.  Það þarf að gerast hratt!

Borgin enn í tjörunni

Hlustum á Evu Joly

Eins og segir í fréttinni:

Hún heldur áfram og bendir á að Írar, Grikkir og Portúgalar og aðrar Evrópuþjóðir hafi verið „þvingaðar til þess að ganga í ótakmarkaðar ábyrgðir allra lána sem stofnað var til af aðilum á markaði og þannig firrt bæði fjármálastofnanir og skuldabréfaeigendur allri ábyrgð... Það er í þessu samhengi sem þjóðaratkvæðagreiðslan um Icesave er bæði táknræn og mikilvæg fyrir Evrópu og heiminn allan“.

Þetta er einmitt staða sem verður að breytast hvað fjármálageirann varðar.  

Frelsi verður að fylgja ábyrgð.

Alltaf, alls staðar!

Augu umheimsins á Íslandi

Það er enginn að snuða Breta og Hollendinga

Flestir hafa nú áttað sig á því, að engin lagaleg skylda hvílir á Íslendingum að samþykkja Icesave-kröfur Breta og Hollendinga. Fólk sér, að enginn bendir á neina lagareglu sem gæti gert íslenska skattgreiðendur ábyrga fyrir kröfunni. Auðvitað er það svo, að ef slík regla væri fyrir hendi, þá væri einfaldlega bent á hana og þar með væru önnur rök fyrir kröfunni óþörf. Þá væru Bretar og Hollendingar líka löngu farnir í mál, því enginn þarf að efast um að menn, sem beita okkur hryðjuverkalögum, myndu ekki hlífa okkur eitt andartak við dómsmáli, ef þeir teldu sig hafa minnstu von um að vinna það.

En þegar flestir sjá að lagaskyldan er engin þá reyna Evrópusinnar að halda því fram að Íslendingum beri siðferðileg skylda til að gangast í ábyrgð fyrir kröfunum. Þeir vita sem er, að meginþorri Íslendinga er gott og heiðvirt fólk sem er viðkvæmt fyrir að vera sagt fara illa með aðra. Þess vegna er nú í ákefð reynt að segja fólki, að okkur beri að samþykkja kröfurnar, því við séum „að mismuna útlendingum“.

Óþarfar áhyggjur

Menn mega ekki gleyma því, að Icesave-kröfur Breta og Hollendinga snúast um skuldir fallins einkabanka, sem ríkisstjórnir Breta og Hollendinga ákváðu upp á sitt eindæmi að borga, og þeir reyna nú að senda íslenskum skattgreiðendum reikninginn fyrir framtaki sínu – og heimta meira að segja ríkulega vexti til viðbótar. Íslendingar hafa alls ekki farið illa með Breta eða Hollendinga í málinu. Alþingi Íslendinga setti neyðarlög sem stórbættu hag Breta og Hollendinga og færðu þeim hundruð milljarða til viðbótar því sem þeir ella hefðu fengið. Menn þurfa því ekki að hafa áhyggjur af því að Íslendingum hafi farist illa við Breta og Hollendinga eða að við höfum í nokkru látið Breta gjalda hryðjuverkalaga og annarrar vinsemdar sem þeir hafa sýnt okkur.

Virtustu fjármálablöð heims styðja okkur

Enginn myndi lá því fólki, sem aðeins fylgist með Evrópusinnuðum íslenskum fjölmiðlum, þótt það tryði því að málstaður Íslands njóti einskis stuðnings erlendis. Svo er þó alls ekki. Má þar nefna að virtustu viðskiptablöð heims, Financial Times og Wall Street Journal, hafa í leiðurum lýst stuðningi við málstað Íslands. Sá stuðningur segir meira en mörg orð í mörgum greinum gætu sagt. Það er alveg augljóst, að ef Íslendingar væru í raun að brjóta á Bretum og Hollendingum, ef við værum að mismuna fólki, þá myndu virtustu viðskiptablöð heims ekki verja okkur í leiðurum sínum. „Verði lögin samþykkt í þjóðaratkvæðagreiðslunni í apríl þýðir það að Ísland gæti orðið veðsett London og Haag í allt að 35 ár – vegna þess að bresk og hollensk yfirvöld ákváðu, að eigin frumkvæði, að leysa borgara sína úr snörunni“, skrifaði Wall Street Journal í leiðara á dögunum. „Bresk eða hollensk yfirvöld myndu aldrei taka á sig kröfur erlendra innistæðueigenda upp á þriðjung af landsframleiðslu ef einn af stóru bönkunum þeirra færi á hausinn“, skrifaði Financial Times. Við skulum hlusta á það sem þessi virtustu viðskiptablöð heims skrifa milljónum lesenda sinna. Við getum með góðri samvisku sagt nei á laugardaginn og borið höfuðuð hátt gagnvart hverjum sem er; Bretum, Hollendingum, sjálfum okkur og ekki síst komandi íslenskum kynslóðum.

Efstaleitisþögnin

Taktleysi Áfram-liða virðast engin takmörk sett. 

Athyglisverðast er þó, hafandi í huga þann mikla áhuga sem fjölmiðlar sýndu því á sínum tíma, hver styrkti InDefence, að enginn ljósvakamiðlanna hafi minnst á þetta einu orði.

Það að bankarnir styrki Áfram-hópinn í tengslum við þjóðaratkvæðagreiðslu vegna ábyrgðar á skuldum fallins banka er að líkindum enn taktlausara en hákarlaauglýsing þeirra JÁ-ara.

Bankar styrkja Áfram

Fyrsta JÁ-greiðslan er 26 milljarðar strax

Þeir sem tala fyrir því, að Íslendingar segi já og takk við nýjasta Icesave-samningnum, þess efnis að íslenskur almenningur taki á sig skuldir fallins einkabanka, beita miklum fortölum. Fyrir ári höfðu þeir gert annan slíkan samning, og var hann ekki síður sagður nauðsynlegur og besta mögulega niðurstaða. Þegar forseti Íslands neitaði að staðfesta lög um þann glæsilega samning var því lýst sem einhverju mesta áfalli sem land og þjóð hefði orðið fyrir. Verst lét fréttastofa Ríkisútvarpsins, sem virtist telja efnahagsleg móðuharðindi óhjákvæmileg.

Nú benda sömu fuglar á sinn eigin fyrri samning, sem hafi í raun verið svo vondur að í því felist sérstök röksemd fyrir nýjasta samningnum. „Gamli samningurinn var miklu verri“, sagði hver já-maðurinn í kapp við annan, þegar alþingi afgreiddi málið í febrúar. „Það er himinn og haf á milli“, bættu þeir við, bæði þeir sem í tvö ár höfðu beitt ísköldu hagsmunamati til að gæta allra hagsmuna Breta og Hollendinga, sem og þeir sem  nú nýverið tóku upp sama hagsmunamat. Fljótlega mun þó hafa runnið upp fyrir þeim flestum, að sá samningur getur ekki verið góður, sem þarf samanburð við óskapnaðinn þeirra Steingríms, Svavars og Indriða til að sjást í jákvæðu ljósi.

Nú er komin fram ný röksemd. Nú er komin upp sú kenning að svo mikið fé muni fást fyrir eigur þrotabús Landsbankans að Íslendingar muni aldrei þurfa að borga nokkurn skapaðan hlut. Þeir bíræfnustu halda því jafnvel fram að íslendingar gætu komið út í plús! Þess vegna sé alveg óhætt að samþykkja kröfur Breta og Hollendinga. Af einhverjum ástæðum eru Íslendingar þó einu mennirnir í dæminu sem ætlað er að taka áhættuna af því hvað kemur fyrir eigur þrotabúsins í fyllingu tímans. Bretum og Hollendingum dettur það ekki í hug. Vonandi verða heimturnar ágætar. En það er bara ekki það aðalatriði sem margir halda. Þar skipta önnur atriði, eins og tímasetning á upphafi greiðslna úr búinu, ekki síður máli.

Strax þarf að borga 26 milljarða

Sumir virðast trúa því, að þrotabúið verði á endanum svo múrað að Íslendingar þurfi ekkert að greiða, jafnvel þótt þeir gangist undir Icesave-klafann. Þar held ég að óskhyggjan hafi tekið völdin. Það er til dæmis svo, að verði Icesave-samningurinn samþykktur þá þurfa Íslendingar þegar í stað að greiða Bretum og Hollendingum 26 milljarða króna, í erlendum gjaldeyri, í þegar áfallna vexti. Mun það koma til viðbótar þeim 20 milljörðum sem tryggingasjóðurinn mun þurfa að greiða á sama tíma. Og þessar upplýsingar koma frá sjálfu íslenska fjármálaráðuneytinu, sem seint verður sakað um að gera of mikið úr þeim álögum sem Icesave-samkomulagið myndi leggja á Íslendinga. Í svari ráðuneytisins til fjárlaganefndar alþingis, sem sent var þinginu í janúar síðastliðnum, segir orðrétt: „Gert er ráð fyrir að ríkissjóður þurfi að leggja TIF (Tryggingasjóðnum) til 26,1 mia.kr (milljarða króna) á árinu 2011, þar af 9 mia.kr. vegna áranna 2009-2010 umfram þá 20 mia.kr. sem sjóðurinn getur sjálfur staðið undir“.

Hvar á að taka þá?

Menn hafa séð hvernig stjórnvöldum hefur gengið við niðurskurð á liðnum mánuðum. Flestar niðurskurðartillögur hafa verið dregnar til baka eftir hörð mótmæli. Skattar hafa verið hækkaðir svo mjög að vart verður lengra gengið. Á dögunum sagði forsætisráðherra að ekki væri til peningur til að minnka álögur á eldsneyti, þrátt fyrir mikla verðhækkun þess. Á sama tíma virðast stjórnvöld tilbúin til að borga 26 milljarða króna, í erlendum gjaldeyri, til Breta og Hollendinga, sem fyrstu vaxtagreiðslu ofan á ólögvarða kröfu þeirra.

Það hvílir engin lagaskylda á Íslendingum að greiða Icesave-kröfur Breta og Hollendinga. Það er vægast sagt ólíklegt að hlutlaus dómstóll muni dæma sjálfstætt ríki til að greiða kröfur sem hvergi í veröldinni eiga sér lagastoð. Virtir lögmenn hafa fært afar sterk rök fyrir því að áhættulítið sé að treysta á málstað Íslands fyrir hlutlausum dómstólum. Við þær aðstæður ættu kjósendur að hafa í huga, að „já“ í kosningunum 9. apríl kallar þegar í stað á 26 milljarða króna greiðslu til Breta og Hollendinga, auk alls sem á eftir fylgir. Þeir, sem ætla að samþykkja Icesave-ánauðina fyrir sína hönd, okkar allra og komandi kynslóða, ættu að minnsta kosti að láta svo lítið að upplýsa hvaðan þeir hyggjast taka peningana til að standa straum af rausnarskap sínum.

   -þessi grein birtist í Morgunblaðinu 21. mars 2011.

Spurning til þeirra sem snérist hugur

Hér að neðan er grein eftir mig sem birtist í Morgunblaði dagsins:

 

Að „létta byrðarnar“

Eftir að forysta Sjálfstæðisflokksins og meirihluti þingflokks þar með, ákvað skyndilega að styðja Icesave-frumvarp ríkisstjórnarinnar, gegn eindreginni ákvörðun eigin landsfundar en við mikla ánægju forystumanna stjórnarflokkanna, hefur farið í gang mikil áróðursherferð. Nú liggur skyndilega lífið við að sannfæra fólk um að í höndum sé glæsileg niðurstaða.

Það sem fyrst og fremst er sagt núverandi Icesave-samningi til ágætis er að hann sé „miklu betri en sá síðasti“. Það segir meira en mörg orð um ágæti núverandi samnings, að það þarf að bera hann saman við óskapnaðinn þeirra Svavars og Indriða til að sjá hann í jákvæðu ljósi. En þá blasa við augljósar spurningar: Hvað ef fyrri samningur hefði alls ekki verið gerður? Hvað ef núverandi samningur hefði verið gerður í fyrra? Þá gætu menn ekki rökstutt hann með því að hann væri skárri en sá síðasti. Hvaða rök hefðu menn þá fyrir honum? Hvers vegna er verið að miða við samning sem er úr sögunni og enginn maður vildi nema Steingrímur, Svavar og Indriði? Hvað ef menn hefðu allra fyrst gert samning sem hefði verið enn verri en „glæsilega niðurstaðan“ hans Svavars? Hefðu menn þá samþykkt Svavars-samninginn, af því hann hefði verið „miklu betri en sá síðasti“?

Þegar forysta og meirihluta þingflokks Sjálfstæðisflokksins kynnti stuðning sinn við núverandi Icesave-frumvarp fjármálaráðherra var því haldið fram að nýjasti samningurinn „létti byrðarnar“. Þá vakna spurningar. Hvaða byrðar? Það er engin ríkisábyrgð á skuldum Landsbankans. „Það er vandséð hvernig fjármálaráðherra getur komist að þeirri niðurstöðu að Ísland muni tapa dómsmáli þar sem fjallað væri um það hvort Icesave-reikningarnir séu á ábyrgð skattgreiðenda, þegar sjálf framkvæmdastjórn ESB hefur sýnt fram á að svo sé ekki“, sagði Bjarni Benediktsson réttilega í grein í Morgunblaðinu síðasta sumar. Forystumenn Sjálfstæðisflokksins segjast taka undir með landsfundi hans um að kröfur Breta og Hollendinga séu löglausar. Það hvíla engar byrðar á okkur núna – enda þyrfti þá ekkert Icesavefrumvarp. Hvernig getur það „létt byrðarnar“ að leggja að ósekju á borna sem óborna Íslendinga tugi eða hundruð milljarða króna í erlendum gjaldeyri? Hvaða byrðar, sem á okkur hvíla, er verið að létta?

Þeir, sem nú þiggja ómælt hrós vinstriflokkanna fyrir að taka skyndilega þátt í að leggja skuldir einkabanka á íslensku þjóðina, geta þeir verið svo vinsamlegir að svara þessum spurningum?

 

     -Greinin birtist í Morgunblaðinu í dag 15.febrúar 2011.

Umræða um Icesave hafin

Kapphlaup á milli þings og þjóðar

Enn virðist ríkisstjórnin ætla að þvinga Icesave í gegn á hlaupum.  Hafið er kapphlaup ríkisstjórnarinnar við undirskriftasöfnunina sem nú er í gangi á www.kjosum.is en leikplan forsætisráðherra virðist vera að keyra málið í gegnum þingið, áður en tími gefst til að safna undirskriftum.

Icesave afgreitt af fjárlaganefnd