10.000 undirskriftir um miðnætti og menn vart lagðir af stað

Viðtökurnar sem www.kjosum.is undirskrifarsöfnunin fær nú, áður en henni er formlega hleypt af stokkunum, koma að líkindum þeim helst á óvart sem hlusta á Efstaleitismenn og ESB-aðildaráhugamenn á Fréttablaðinu/365, en síður þeim sem leggja sig fram við að hlera skoðun hins venjulega Íslendings, sem stritar daginn út og inn, til þess helst að borga Steinrími J. aukna skatta.

Það má hverjum sem leggur málið niður fyrir sig vera ljóst að fyrir utan það augljósa; það að þetta er ekki skuld íslenskra skattgreiðenda, heldur óbilgjörn krafa Breta og Hollendinga, þá eru áhættuatriðin sem einhverju skipta enn öll okkar megin í málinu.  Efnahagslegir fyrirvarar eru þannig úr garði gerðir að fari allt á versta veg, verður Jóel litli, sem kom til landsins frá Indlandi fyrir skömmu, jafngamall og sá sem þetta ritar þegar Icesave-sem þá verður orðin skuld- krafan verður að fullu uppgerð.

Það þarf æði frjótt ímyndunarafl til að sannfæra sig um að gjaldeyrishöftin hverfi á meðan Icesave klafinn hangir um háls íslenskra skattgreiðenda.  Gengisáhættan er öll okkar megin og fyrir þá sem ekki vita þá veiktist íslenska krónan um rúm 4% í janúar, ef mig misminnir ekki.  Óvissa virðist með flæði í erlendum gjaldeyri inn til nýja Landsbankans til að standa undir greiðslum af skuldabréfinu til gamla Landsbankans.  Það að ætla að kaupa gjaldeyri af Seðlabankanum til að brúa bilið hugnast þeim að líkindum ekki vel sem sjá fyrir sér styrkingarfasa íslensku krónunnar og afléttingu gjaldeyrishafta. Tímasetning á útgreiðslum úr þrotabúinu liggur ekki fyrir, sem er þó það atriði sem ræður mestu um vaxtagreiðslur ríkissjóðs.  Vaxtagreiðslur sem ríkissjóður fær aldrei til baka, sama hversu góðar heimtur verða úr búinu.  Heimtur úr búinu eru í raun það sem sá sem hér skrifar hefur minnstar áhyggjur af í augnablikinu, þó að það sé það atriði sem fær alla athygli í umræðunni. Þetta eru aðeins nokkur atriði af mörgum sem hægt er að nefna og varða áhættu sem hvílir á íslenska ríkissjóðnum verði Icesave III samþykkt eins og það liggur fyrir.

Áhættan er því enn allt of mikil og krafa almennings getur ekki verið önnur en sú að Alþingi leiti allra leiða til að breyta óvissu í vissu í þessu máli.  Rökin að fyrirliggjandi samningur sé svo miklu betri en hinir fyrri eru einfaldlega ekki boðleg ef þau eiga að duga til að hengja Icsave-kröfurnar um háls okkar skattgreiðenda.

Það eina sem gerir þennan samning bærilegan í hugum margra er það hvað hinir fyrri samningar voru ævintýralega vondir.  Slíkur samanburður er ekki boðlegur.

 Að þessu sögðu vil ég fá að leggja áherslu á það augljósa:  www.kjosum.is skrifa undir núna!

Undirskriftir nálgast 9.000

Athugasemdir

[Helga Kristjánsdóttir, 14.2.2011 kl. 02:20]

 Góður liðsauki hér,blogg-baráttan hefur staðið svo lengi.

[Hólmsteinn Jónasson (IP-tala skráð) 14.2.2011 kl. 12:17]

Já Beggi það er spurning hvað skal gera ?

Will Deposit Guarantee Schemes have enough funds to pay out in case banks fail?

There have been shortcomings in some countries in the past. It is not feasible or necessary to provide schemes with an amount of money equivalent to all deposits. But banks will have to pay on a regular basis to the schemes, in advance, so a pot of money can be built up, and not only after a bank failure. Such 'ex-ante funds' will make up 75% of the overall funds in DGS.

If it becomes necessary, banks will have to pay additional contributions, which will contribute a further 25% of the target funds. If this is still insufficient, Deposit Guarantee Schemes could borrow from each other ("mutual borrowing facility") up to a certain limit (again 25% of target funds) or use additional funding sources such as borrowing on the financial market, e.g. by issuing bonds.

The new financing requirements will ensure that each scheme has enough funds in place to deal with a medium-size bank failure. This level is comparable to the existing well-financed schemes in the EU. These levels of funding will have to be achieved in all Member States by 2020.

Banks having a riskier business model than others will pay higher contributions to Deposit Guarantee Schemes - up to about 3 times more.

Will the improved funding of Deposit Guarantee Schemes make taxpayers' involvement and bank resolution funds obsolete?

Deposit Guarantee Schemes are part of the measures being taken to create a stronger crisis prevention and crisis management system so that taxpayers are no longer the first to pay out. Soundly financed Deposit Guarantee Schemes will mean that in case of bank failure, funds are there to pay out account holders without needing to have recourse to taxpayers. Furthermore, a scheme's funds can be used for certain resolution purposes - those that involve the transfer of deposits to another bank and are therefore equivalent to a payout.

Bank resolution funds, as the Commission's Communication of 26th May advocated (IP/10/610), serve a different purpose to Deposit Guarantee Schemes. The latter ensures that savers will be reimbursed up to the coverage level whilst resolution funds ensure that the bank can be wound up and cover different costs (paying for continuity of certain key services, covering administrative costs, fees, etc.), for the benefit of all creditors of a bank and not only to the benefit of insured depositors.

Half of the target size of DGS funds can also be used for early intervention measures, i.e. measures aimed at helping a bank when it faces difficulties and avoiding it needs to be wound up, for example temporary liquidity support.